Ons as Christene bely dat God in Jesus Christus mens geword het. Ons bely dit elke Sondag, amper onnadenkend. Asof dit vanselfsprekend is dat God mens geword het. Hierdie belydenis is eintlik bo my as mens se begrip. Wie daaroor nadink, vind dit amper onmoontlik om te verstaan. Dit bly ‘n  misterie waarvoor ‘n mens jou hele lewe lank in verwondering staan.

Die  woord “vlees” staan vir ons gebrokenheid. Ons is sterflike mense wat tydens ons lewens-jare verwond word deur hartseer, oudword, siektes, die dood van ons geliefdes.

Om “vlees” te wees, om m.a.w mens te wees, is nie altyd so maklik nie. Dit is vol vreugde, maar ook vol lyding. Rondom ons, tussen ons, leef mense met wonde. Soms is dit fisieke wonde, soms geestelike wonde of soms is  dit psigiese wonde. Wonde geslaan deur die leed van die lewe. Oral om ons sien ons die leed indie lewens van vriende, familie, gesinne, kinders, vreemdelinge, ens. Ons probeer die seer van die lewe dikwels wegsteek agter vrolike  of  ligsinnige maskers.

Vir my is dit wonderbaarlik om te dink dat God ons volle menswees, met al sy vreugdes en veral pyn, ernstig kom neem het in Jesus se menswording.

Die Kind in die krip verkondig: God is nie ‘n koue, veraf God nie. Hy is nie ‘n gevoellose God wat sy rug op ons, die mens en die ganse werklikheid, kom draai nie. In Christus het God ons won-de, ons smarte, ons krankhede op Hom kom neem. Waar hierdie Jesus, soos ons bely, aan die regterhand van die Vader sit, weet God die Vader van ons wonde.

Geloof is om hierdie God te leer sien, om ons vlees, ons mensheid te sien sit aan die regterhand van die Vader.

Teksgedeeltes: Hand. 2:22-24, 32-33, Mark.10:43-45, Filip 2:5-11, 2 Kor 5:21.